Kategori: Şiirler

Sonra ne mi oluyor?
Bir mucize doğuyor karanlıklarda
Siyaha siyah katan bir bakış
Ve saman sarısı bir güneş
Şehir yer değiştirmiş
Gök kubbeden bir yol
Anarşist zamanların savunucusu
“Yaşa ya da öl” der gibi derinden
Bu kez itirazsız
İlk kez huzurla
Yaşamak lazım
Yaşamak…

Öyle bir vazgeçeceğim ki senden
Gülüşümde saklı kalacak yaralarım
Sessizliğime gizleyip
En söylenmemiş sözleri
Tozu dumana katmayacak adımlarım
Ve gölgede kalacak terk edilmişlik
Issız sokaklarının kalabalıklığında

Öyle bir vazgeçeceğim ki senden
Haberin bile olmayacak
Hangi mevsim gittiğimden…

İki isimli bir şehirde kalmışım
Karanlık bile yok üstümü örten
Sağa dönüyorum sırtını dönmüş
Sola dönüyorum rüya bitmiş
Şiir yazasım da yok eskisi gibi
Şahidi olmayan mehtapsız geceler
Tıpkı mumsuz yemekler gibi
Sözleri unutulmuş yavan hikâyeler
Yürek boş meyhanenin çalgıcısı
Anlatsam dinler misin derdimi anne

Her Kasım geldiğinde
Göğsümde bir yanma
Biliyorum, geçecek diğer acılar gibi
İnce bir kabuk bağlayacak yaram
Sızısı inecek derinlere
Geçecek geçmesine
İz bırakacak inceden
Ve bir gün
O derinlerdeki izi seveceğim
Sakınıp saklayacağım
“Senin parçandır,” diyerek
Ve her Kasım geldiğinde
Kapım aralık bekleyeceğim
“Geleceksin,” diyerek
Bendeki parçanı yeniden kanatmaya

Hangimiz daha kimsesiz
Hüzne boğulmuş gecelerde
Sigaramın yalancı sıcağını çekip ciğerime
Buz kesmiş ayaklarıma kadar inmiş yalnızlık
Keşke anlatabilseydim sebebini
Nefessiz kalışlarımın
Ve sen konuştuğumuz dili hiç bilmeseydin
Gözlerin okumayı öğrenmeseydi
Köhne köşelerimin harflerini
Boşuna çabalamasaydın cevapsız bırakmaya
Gülünesi üç beş satırımı

Şimdi öyle uzak ki
Sen bile ulaşamazsın kelimelerime
İşte bu yüzden
Herkesin yalnızlığı kendine

Tırnaklarımı geçiriyorum avuç içlerime
Dirseklerime süzülüyor birkaç damla kan
Acımıyor canım, olması gereken sızı bu değil
Ayrılıktan daha fazla canımı yakacak başka bir acı olmalı
Bastırmalı yanık ten kokusunu
Uyandığımda hatırlayamadığım bir düş kadar uzak olmalı gecelerin saatleri
Unutana dek güneş doğmamalı
Ve gökyüzü zifiri karanlık olmalı bundan böyle
Kaç sessizlik yüklü tren daha geçmeli
Kalbimin terk edilmiş duraklarından
Bilmiyorum

Araya virgüller koydum
Seni anlatmaya nokta koyamadığım için
Varlığının saadetinden korktum
Yokluğunu bekledim sana kavuşmak için
Beş para verdiler
Hayallerimi sattım
Çok zor bilmiyorsun!
Ama olsun
Korkma sana dokunacak değilim
Hele bugün hiç
Korkma seni isteyecek değilim
Hele bugün hiç

Su gibi berrak olmalı benim sevdam
Gözyaşı ile beslenmeli
Acı ile parlamalı
Pas tutmamalı çeperleri
Güne başlatan ilk secdede adı zikredilmeli
Tereddütsüz olmalı son nefeste de söyleneceğinden
Her sözün içinde bir harfi geçmeli
Cihana değişmemeli umudunun bir zerresini
Yeşermiş yeni yetme fidan gibi tutunmalı
Sağlam bir kök salmalı aşk denizinde
Manasını sadece yaratanın bildiği
Elif Lam Mim gibi
Sevgiliden bile saklı olmalı

Yine kandırdılar anne
Yalancı üç beş satılık söz
Dilimde susmalar
İsyan duvarları ördüm içime…
Yine ağlattılar anne
Ama göstermedim gözyaşımı
Bana bıraktığın bez bebeğe sakladım
Siyahımı… Sırrımı…
Yine yalnızım anne
Toprağında gözüm
“Gel” deyişine hasretim
Bilesin… Bilesin anne…

Güller yalancıydı benim çocukluğumun bahçesinde
Korkular söylenmez, saklambaç oynanmazdı küsünce
Gece örterdi yorganını, üşürdüm… Ama biraz…
Yaşlıydım… Yedi yaşından beri yaşlı…
Karıncalar dosttu, dinlerlerdi ve giderlerdi
Rüzgârla söylerdim anama bir selam
İyiyim merak etme, özledim… Ama biraz
Sabahattin Ali okurdum, uykum kaçınca
Ardından bir türkü dinlerdim çok zorda kalınca
Aldırma gönül, aldırma…